در هفدهم ژوئیه ۱۹۹۸ اساسنامه دیوان کیفری بین المللی در شهر رم، کشور ایتالیا، به تأیید نمایندگان یکصد و بیست دولت رسید. برای یادآوری این رخدادی که جامعه بین المللی سال ها در انتظار آن بود، چنین روزی را روز جهانی عدالت بین المللی نام نهادند.
با تأیید این اساسنامه نخستین دیوان کیفری دایمی برای تعقیب و مجازات عاملان جنایات بین المللی پس از تصویب شصت کشور در اول ژوئیه ۲۰۰۲ میلادی تأسیس گردید.
این دیوان نهادی است مستقل که به هیچ دولت و تشکیلاتی وابسته نیست و مقر آن در کشور هلند و شهر لاهه است.
ضرورت تشکیل چنین نهادی در سال های سده بیستم و به ویژه پس از پایان دو جنگ خانمان سوز اول و دوم احساس شد. با برگزاری محاکمات نورنبرگ (۱۹۴۵) و توکیو (۱۹۴۶) بسیاری از سران و رهبران آلمان نازی و ژاپن به اتهام جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت تحت پیگرد قرار گرفتند و به مجازات رسیدند.
وقایعی که پس از خاتمه جنگ سرد در یوگسلاوی پیشین و رواندا در دهه ۱۹۹۰ رخ داد، جامعه بین المللی را متقاعد ساخت که پدیده بی کیفرمانی و مصونیت از تعقیب سران کشورها عارضه ای است که شدیداً صلح و امنیت بین المللی را به مخاطره می افکند؛ پس مصمم گردیدند که به این وضعیت ناخوشایند پایان دهند. با تأسیس دیوان کیفری بین المللی، جامعه کشورها پس از سال ها انتظار به این خواسته خود رسیدند. هم اکنون ۱۲۳ کشور به عضویت این نهاد بین المللی درآمده اند.
